Á Djúpuvík er enginn síldarspekúlant. Þar eru forstjórar, virðulegir menn, hóglátir í fasi og umgengnisháttum. Þeir umngangast „sitt fólk“ með ljúfmannlegu jafningjayfirbragði. Sumir þeirra eru gamlir skipstjórar og hjátrúarfullir. Ríki spekúlantanna er fyrir sunnan – eða austan – kannski norður á Ingólfsfirði. Þeir koma stundum sem gestir, þá vekja þeir athygli. Hjá þeim er alltaf eitthvað að gerast. — Og svo kom skið að sunnan. Það lagðist við bólverkið, og frá borði komu síldarstúlkurnar, – Konur á öllum aldri. – Sumar feitar og ferðugar, brostu til beggj handa, eins og þær væru að koma heim til sín og heilsa upp á goðkunningjana. Aðraðr bituryrtar beinasleggjur, sem strax höfðu allt á hornum sér. – Og svo ennþá aðrar, með hvelfdan barm og ljósan eða dökkan hadd. Bak við glóðina í spurulum augum þeirra duldust fyrirheit. Ef til vill var einhver þeirra það ævintýri sumarsins, sem eftir var beðið.