„Hér er fallegast þegar líður á sumarið. Hlynurinn, sem ég gróðursetti forðum og verður sennilega það markverðasta sem ég skil eftir mig, er þá blaðmikill, höfugur, dulúðugur. Dísarunninn og úlfareynirinn úr garðinum þar sem hún Þóra ólst upp halla sér að voldugum stofninum. Lerkitréð teygir sig í hina áttina og hefur gefist upp í keppninni um að höndla sólina. Það er ekki orðið svo dimmt að útlínur runna og blóma renni saman í eitt náttmyrkur. Enn skín birta handan við laufin og gefur tilverunni dýpt …“

Sveinn Einarsson situr á pallinum sínum og lætur hugann reika frjálst um margvísleg kynni og verkefni á langri ævi. Lítil atvik bregða ljósi á örlög, eftirminnilegar persónur og senur úr leikhúsinu lifna við og saga kviknar af sögu. Smám saman birtist okkur sviðið þar sem stendur fólkið hans Sveins, vinir og samferðafólk, foreldrar og fjölskylda – og lífsförunauturinn Þóra.