með uppgerðarangist

hæðist að mér

ég er kominn

á botninn

dýna

með sandkornum föstum á lakinu

ég þori ekki að opna augun

hræddur um að brátt leggist mara á mig

breyti mér í marmara

það gerist ekkert

ég opna augun

lít upp

yfir mér

hákarlar

og djöflaskötur

ég loka augunum

finn hala skötunnar

strjúkast upp við mig