Efni heftisins að þessu sinni teygir sig inn á fleiri svið menningarinnar en oft áður, og er stefnan tekin á að gefa sjónrænum listum aukið rými á síðum Tímaritsins framvegis. Huldar Breiðfjörð tekur viðtal við handritshöfundinn Mikael Torfason um þróun þeirrar starfsgreinar, auk þess sem Jón Yngvi Jóhannsson rýnir í sjónvarpsþættina Verbúðina sem hrifu þjóðina með sér í byrjun árs. Af myndlistarumfjöllun heftisins ber hæst greiningu Ingu Bjarkar Margrétar Bjarnadóttur og Jovönu Pavlović á styttumálinu svokallaða, Þröstur Helgason kafar ofan í litinn bláan og Sveinn Einarsson lítur yfir ríflega hálfrar aldar sögu Listahátíðar í Reykjavík. Sigþrúður sótti Noreg heim a vegum Tímaritsins í sumar og var viðstödd afhendingarathöfn í Framtíðarbókasafninu í Osló, hundrað ára langt og stórmerkilegt listaverk sem við fáum að kynnast hér. Friðardúfan á fagurblárri kápu Elínar Eddu Þorsteinsdóttur birtist sömuleiðis í samnefndum texta Unnar Guttormsdóttur.

Við skimum einnig eftir friðardúfum á himni en það er liðið hálft ár síðan Hallgrímur Helgason ritaði ljóðið Islandijos gatvė (Íslandsstræti) sem opnar heftið, á upphafsdögum stríðsins sem enn geisar í Evrópu. Við birtum tvö ljóð eftir Natöshu S. sem voru fyrst flutt á viðburði PEN og UNESCO „Ljóð fyrir Úkraínu“. Guðrún Kristinsdóttir þýðir fræga ræðu Astrid Lindgren, Aldrei ofbeldi, og segir okkur frá tilurð textans og baráttu Lindgren fyrir friði og rétti barna til að lifa líf án ofbeldis. Soffía Auður Birgisdóttir gerir grein fyrir höfundarverki Sigrúnar Pálsdóttur og Jóhanna Friðrika Sæmundsdóttir færir okkur sögu úr hversdeginum. Elín Edda á líka ljóð í heftinu eins og þau Steinunn G. Helgadóttir og Uggi Jónsson. Umsagnir um bækur eru á síðum stað ásamt hugvekju Jónasar Reynis Gunnarssonar.