Í íslenskum handritum frá síðari öldum má finna texta af ýmsu tagi sem fólk skrifaði upp, las og hlustaði á sér til yndis, fróðleiks, uppbyggingar og dægrastyttingar. Textarnir eru varðveittur í handritasöfnum jafn innanlands sem erlendis en stór hluti þeirra hefur ekki verið gefinn út á prenti og er því óaðgengilegur þorra manna. Bókmenntirnar eru að mestu leyti afurð lærdóms og klassískra mennta sem bárust til landsins með fornmenntastefnunni en áhrif frá ritum lútherskra guðfræðinga, einkum þýskra og danskra, eru einnig áberandi í bókmenntunum.

Hér er prentað úrval fræðigreina sem Þórunn Sigurðardóttir hefur birt í tímaritum og bókum á undanförnum árum sem sýna þetta glöggt. Áhersla er lögð á félgslegt umhverfi skálda og viðtakenda bókmenntanna, tilurð þeirra, dreifingu og varðveislu, og samspil tetxa og umhverfis eða samhengi textans við það samfélag sem hann er sprottinn úr. Sýnt er fram á að í bókmenntunum er hægt að fá vísbendingar um daglegt líf og tilfinningar, bæði skálda og samtímamanna þeirra, jafnt úr veraldlegum sem trúarlegum textum. Með sumum greinunum fylgja útgáfur á áður óbirtu efni. Greinunum er skipt í fimm kafla eftir meginviðfangsefni: Menntun og bókmenning; Handritamenning; Höfundareignun; Konur í bókmenntum síðari alda; Bókmenntagreinar á sautjándu öld.