Úr 73. kafla:

„Helga og Guttormur drógu mig þangað þar sem þau lágu svo að ég gat kvatt þau. En ég fór ekki að líkunum og ég gat ekki litið almennilega á þau. Ég forðaðist að líta á andlit þeirra. Ég þekkti líkama móður minnar þar sem hún lá. Einnig föður míns. Ég þurfti ekki að fara að þeim til að sjá það. Ég gat ekki litið á bræður mína. Ég heyrði ópin í huga mér er ég horfði á líkama þeirra. Ég sá aftur og aftur þegar bræður mínir og faðir voru drepnir. Ég heyrði hrópin í þeim, sérstaklega Ingólfs er hann grét af sársauka. Ég fylgdist svo með þegar menn báru eld í timbrið sem lá undir þeim. Ég fylgdist með er bálið magnaðist upp smám saman og gleypti líkamana. Ég horfði á þau brenna. Fólkið mitt. Fjölskyldu mína. Það gerðist eitthvað í mér á þeirri stundu. Ég brotnaði niður og fór að gráta. Ég gat ekki hætt að gráta. Á einu augnabliki vildi ég að ég væri ein af þeim, eitt af líkunum sem var að brenna. Ég vildi ekki vera sú eina eftir. Sú eina á lífi. Ég gat það ekki. Á einu augnabliki langaði mig að hlaupa á bálið og brenna með fólkinu mínu. Ég mundi hvað ég fann þarna í fyrsta sinn hvað ég var ein. Ég var ein eftir. Ég horfði á fólkið mitt verða smám saman að ösku og vindinn feykja leifum þeirra út um allt. Fjölskylda mín var nú hluti af öskunni sem sveif hér um. Þau voru hluti af Tyslandi. En ég var ein eftir. Ein og yfirgefin.“